بدون آن مخاطب خاص

مثل احمق ها پرگار صورت رنگی که نوک سوزن آن خم شده بود را از میان انبوه کتابهایش بیرون کشید تا مثلا وسیله ای برای دفاع باشد.گلویش خشکیده بود  و  دستانش میلرزید.با وسواس و احتیاط از اتاق بیرون رفت به  سمت اتاق نشیمن نزدیک شد.با خودش تمام فیلم های ترسناک را مرور میکرد .البته شاید به عمد به این نمی اندیشید که معمولا ظهرا ترسناک نیست. و همه این ها به خاطر شنیدن صدایی نامفهوم مثل افتادن بشقاب یا وسیله ای در اتاق دیگر. صدایی که شاید توهمی بیش نبود.در راهرو برای لحظه ای کوتاه روبه روی آیینه قدی ایستاد.در چهره آدم توی آیینه نه نشانی از ترس دیده میشد نه دنیای اطرا بدون آن مخاطب خاص...ادامه مطلب

بچه تر که بودم یعنی زمانی که قدم نیم وجب بود،همیشه آقای کوکب زاده را سرحال در حال بگو بخند می دیدم.با آن سبیل های خوش تراش و صورت اصلاح شده اش.عادت گندی هم داشت. هر موقع هم سن و سالهای من را میدید محکم لپهایمان را میکشید و میگفت "نیم وجبی دیوث!" کار همیشگی اش آس و پاسی وسط کوچه بود. کوچه ها هم اون روزها پر میشد از بچه های قد و نیم قد.برزگتر که شدیم اون دمق تر و اخموتر شد و دیگر لپهایمان را نکشید ولی همچنان "دیوث"بودیم. چند باری شروع کرد به تعریف ماجراهای عجیب و غریب از جوانی اش که باور کردنش اغلب سخت بود. چندباری هم پاپیچ خیلی از بچه ها شد. البته که خیلی ها دیگر بدون آن مخاطب خاص...ادامه مطلب

برای راحت گذاشتن یک مورچه لازم نیست کار خاصی انجام بدهید.او راهش را خودش بلد است.مدتها در کودکی وقت صرف کردم به بچه های احمقی که سعی میکردند دانه جلوی مورچه ها بگذارند بفهمانم این کار لازم نیست. او خودش از پس زندگی مشقت بارش برمیآید. یا مثلا کفترهای زبان بسته.از چهره شان همیشه پیداست هیچ احساس صمیمتی با کسی ندارند.اما عده ای عاشق گرفتن و بوسه زدن برآنها هستند. نمیدانم کدام ویژگی پست و دون انسان به یک باره رشد میکند و او را وا میدارد بالهای دوست داشتنی موجودی رها در آسمان را بچیند تا بتواند راحتتر او را روی زمین بگیرد.بخش دیگری از بحث و جدل های من سر همین بدون آن مخاطب خاص...ادامه مطلب

سن و سال داشت.راحت میشد فهمید حقوق بازنشستگی میگیره و مغازه رو از سر تفنن و  فرار از خانه باز کرده. بعد اینهمه سال و لابد بیخابی صبحها در سنین بالا.کدام زوج خوشبختی این شرایط رو تحمل میکنن؟ اینجور آدمها معمولا خوب آدم ورانداز میکنن.بعد هم طبق عادت نجات یافتگان قوم ایران زمین علامه دهرند.تازه طرف اصفهانی هم بود.آن هم نه از این قلابی ها...ریشه دار. القصه گیر یک جفت آیینه ماشین بودم.یهویی هم پیش نیومده بود.حسب دست فرمون نمره یک اهالی وطن در عرض دوماه دوتا آیینه ماشین هدیه شد جهت رفع قضا و بلا.بعد سلام و علیک نه چندان گرم سرگرم باز کردن آیینه ها شد تا منم برم بدون آن مخاطب خاص...ادامه مطلب

باغچه های خانه ما معرکه بود.پدرم در حیاط جلویی چندین رز درختی با رنگ های فوق العاده کاشته بود و تا اوایل پاییز گل میدادند. برای اولین روز مدرسه به هیچ وجه دسته ای گل انتخاب بدی به حساب نمی آمد خصوصا برای بچه ای که اصلا از خودشیرینی بویی نبرده است.مادرم دور دسته گل، ورق آلمینیومی پیچید و با هزار ذوق و شوف راهی مدرسه شدیم. از لحظه ورودم چیز زیادی به یاد ندارم. اما صف را به خوبی یاد دارم.شاید چون تا آخرین روز مدرسه از صف متنفر بودم تصویر اولین صف و پسر سال بالایی که در انتهای صف غش کرده بود یادمه. معلم را نمیشناختم. ما را به کلاسی بردند و قرار بود منتظر بشینیم بدون آن مخاطب خاص...ادامه مطلب